Gwiezdna Istota, Aksamitka, zapytała niedawno: "jak to było z tym samolotem?" Nie pamiętam... Nieprawda. Właśnie sobie przypominam.
Siedzieliśmy wokół długaśnego stołu. Chroberz, w Górach Świętokrzyskich, park, stare drzewa. Kilkadziesiąt osób, właśnie skończyliśmy posiłek, rytuał "orioki". Następnego dnia miało się rozpocząć sesshin, tygodniowa ścisła medytacja. Niektórzy wyjeżdżali i mogli powiedzieć coś od siebie. Wyjeżdżałem i ja, razem z córką, na rehabilitacyjny turnus z tzw. niepełnosprawnymi.
- Mogę parę zdań? - zapytałem.
- Please - odparł Roshi.
- Miałem parę lat, byłem z ojcem w lesie, na grzybach. Tato chodził, szukał, a ja spotkałem drzewo. Omszałe, mech seledynowy, znalazłem metalowy samolot. Ogromna radość! I natychmiast go zgubiłem. Szukałem, ojciec szukał - samolotu nigdzie nie było... Płakałem? Możliwe.
Wiele lat później wybieraliśmy się z kumplem do Krakowa, na egzamin hipoterapeutów. Na kolejowym dworcu okazało się, że pociągi przesunięte i nie ma szans dotarcia na wymaganą godzinę. Kurwa mać. Poszliśmy do knajpy na piwo. I wtedy mnie olśniło - pomyślałem o samolocie. Telefon - - jest możliwość!, z przesiadką w Warszawie. Ryzyko, bo leje, pogoda kiepska... Śmignęliśmy na lotnisko. Wydaliśmy cały szmal, fruuu!
Niesłychany moment, kiedy samolot wzniósł się ponad chmury. Dołująca aura została za nami. Błękit, słońce. A w dole - prześwity - absolutna harmonia, żadnych śmieci, brzydoty. Nawet kopy kiszonki na polach, zapakowane w folię, kreowały doskonałość.
Zdążyliśmy na styk i zdaliśmy egzamin, na którym nam zależało.
- W zeszłym roku nie byłem na Ango (medytacyjnym odosobnieniu) - opowiadałem dalej. - Winiłem okoliczności, że się nie układa. To nieprawda. Teraz wiem, że jeśli naprawdę mi na czymś zależy - zawsze jest samolot... Obiecuję Wam wszystkim, i Tobie, Roshi, że już nigdy nie opuszczę Ango...
Chyba przegiąłem, ale szczerze. I zdaje się,że nie tylko mi pociekły łzy.
Roshi, wychodząc z sali, przystanął przy mnie i zagadnął:
- Wiesz, gdzie teraz jest twój samolot?
- Będę szukał... - mruknąłem nieśmiało.
Walnął mnie pięścią w klatę.
- Tu jest twój samolot! Naprawdę...!
Tak. Racja, święta racja. Dziękuję. Howgh!
