I po wakacjach. Koniki wróciły do betonowo-żelaznych boksów, my z Ciapkiem do mieszkania w kamienicy. Do pracy jeździmy rowerem. To znaczy – ja jadę, kręcąc niespiesznie pedałami, piesek biegnie obok. Większa część trasy płynie szczęśliwie rowerową ścieżką, ale i tak „ trzeba mieć oczy dookoła głowy”. Wielu przechodniów istniejące od niedawna drogi dla rowerów traktuje jak chodniki, samochodziarze zaś albo się spieszą, albo szukają miejsc do parkowania, albo – coraz częściej – tkwią w tzw. korkach, trąbiąc, bluzgając, wściekli i nieprzytomni. Istny komiks z Tytusem.
Z wakacji obrazek. Szosa na Kaszubach, wąska, kręta, kucyk bryczkę dwukołową ciągnie, kłusikiem, stępa, niespiesznie. Z kumplem Galem jedziem po zakupy. Od czasu do czasu samochód nas mija. Na ogół powoli, twarze życzliwe, uśmiechnięte. Ale na przestrzeni kilku kilometrów spotykamy też kilku szaleńców: wariacka prędkość, mijanie „na ciągłej”, klaksony... Drugi taki z naprzeciwka – murowana kaplica. Nie dziwi mnie już ilość śmiertelnych na polskich szosach wypadków.
W czasach tzw. komuny wydawaliśmy nielegalne czasopisma. Gal, wizjoner, jak się okazuje, narysował wówczas, co następuje: obskurny mur z tablicą „ulica Lecha Wałęsy”, idąca gdzieś kobiecina, za rynną tajniak z krótkofalówką: „Zorro do Kmicica, Genowefa Grzyb nie przerwała, powtarzam, nie przerwała, over”...
Kolega Skiba wyżywał się ongiś w pisemku pt. „Przegięcie pały”, z polityków maści wszelakiej dworował, nieprawdopodobne (zdawałoby się) scenariusze kreślił. Tymczasem wszystko się spełniło, spełnia, do potęgi rozkręca, strach dowcipy wymyślać. I dlatego tak naprawdę każdy błazen jest bardzo smutny. ACHTUNG MINEN!
Uważajmy, kurde mole. Nasze odjazdy się spełniają. Loty w kosmos i podwodne żeglugi Juliusza Vernea, przygody Tytusa Papcia Chmiela, wizje Orwella, polityczne żarty - „przegięcia pały” sprzed dwudziestu lat – tworzą dziś tzw. namacalną rzeczywistość. Czy na pewno rzeczywistość? Miewamy z Ciapkiem wątpliwości.
W umysłach spieszących się gdzieś, współczesnych ludzi panuje totalny łomot, w telewizorach roi się od horrorów science fiction, zbrodni, reklamowych i politycznych kłamstw, porażającej głupoty. Czy takie mają być zarodki naszej przyszłości?
Śnię często o drewnianej chałupie. Sęki w stołowym blacie, piec, kręta ścieżka do studni. Mnóstwo przestrzeni i spokoju, zero lęku i pośpiechu. Póki co śmigamy z Ciapkiem po rowerowej ścieżce. Trzeba bardzo uważać. Od czasu do czasu siadam w zendo, twarzą do ściany i „oddech wymiata umysł”.
Kiedy kończą się wszystkie myśli
niepostrzeżenie umykam w las i zbieram całe garście tasznika.
Podobnie do małego strumyka
który cierpliwie płynie przez omszałe szczeliny
powoli staję się jasny i przezroczysty.
Ryokan
Moc pozdrowień. Bywajcie! MIN NIET.
Komentarze