"Kiedy złorzeczymy, wydajemy wyroki, potępiamy - za każdym razem, kiedy to robimy, rośnie negatywizm".
Elizabeth Kubler - Ross.
Od pewnego czasu gotuje się w "polskich umysłach". Walka jest bezpardonowa, emocje sięgają zenitu, argumenty - dna. Sprawa Alicji Tysiąc po raz kolejny rozpętała istną burzę. Wojna domowa? A może jedna wielka ściema?
Mnóstwo na świecie cierpienia, maltretowanych czy umierających z głodu dzieci, nędzy, chorób, wojen, zbrodni. Nieliczni, którzy się tymi problemami zajmują, robią to raczej po cichu. Nie krzyczą, nikogo nie potępiają, mają pełne ręce konkretnej roboty. I na tyle pokory, by nie nazywać się "obrońcami życia", a wszystkich innych potępiać w czambuł.
Tymczasem jako społeczeństwo nie mamy się czym pochwalić. Chorzy umierają, wiją się z bólu, dzieci są niedożywione, niepełnosprawni niepotrzebni, staruszkowie samotni - a my dajemy forsę na Licheń czy Świątynię Opatrzności. A to jeszcze pół biedy w porównaniu z ogromem sił i środków przeznaczanych np. na samoloty F 16, "misje" (!) w Iraku czy Afganistanie czy produkowanie tzw. broni, czyli przedmiotów i machin służących do mordowania i terroryzowania konkretnych, żywych ludzi.
W mniejszym czy większym stopniu wszyscy w tym uczestniczymy. Jako chłopcy powoływani byliśmy do wojska, gdzie nie uczy się przecież życia, ale zadawania śmierci na rozmaite sposoby, bynajmniej nie "naturalne". Nie słychać protestów matek, ojców, nauczycieli czy kapłanów. Politycy szkolą się, i to bez żenady, jak informować "opinię publiczną" o śmierci żołnierzy w taki sposób, by ... nie utracić poparcia... To cały system i niełatwo się mu sprzeciwić. Trzeba by wiele (?) zaryzykować.
"Obrona nienarodzonych" jest znacznie prostsza. Można się poczuć moralnym herosem i zbawcą ludzkości potępiając nieszczęsne kobiety, domagając surowych kar i zapisów, kóre kompletnie niczego nie rozwiązują, spychając najwyżej problem do podziemia.
Smutne.
